Een beetje schuchter lopen ze binnen, de kinderen en hun ouders van de drie hoogste groepen van een Friese Basisschool. Verrast zien ze in de ontmoetingsruimte thee, koekjes en snoepjes op tafel staan. ‘Toe maar’, nodigt de imam uit, ‘neem maar zoveel als je wilt’. De kinderen laten zich dat geen twee keer zeggen. De meeste zijn voor het eerst in een moskee. Op school hebben de kinderen tijdens godsdienstles over de Islam geleerd en ze hebben veel vragen. Nee, de schoenen hoeven nu nog niet uit, ja, straks wel in de gebedsruimte en natuurlijk mogen ze bij het gebed aanwezig zijn. Nee, de vrouwen hoeven geen hoofddoek om want ze zijn geen moslim. En merk je wel dat de imam iedereen gewoon een hand geeft? Na een eerste spervuur van vragen, begint de gebedsoproep van de imam. De kinderen willen dat graag zien en horen en tegelijk willen ze zien hoe de moslims zich reinigen. Glimlachend doet de imam de langere gebedsoproep zodat de kinderen om alles kunnen horen en zien. In de gebedsruimte spreken we af dat de kinderen stil en ‘eerbiedig’ kijken en luisteren naar wat er gebeurt. Daarna kunnen ze zeggen wat opvalt en vragen wat ze niet begrijpen. Tijdens het gebed gebruiken de Moslims hun gebedssnoer en de kinderen zien dat er veel snoeren aan de muur hangen. Na een knipoog tussen de imam en mij, pak ik de kralenkettinkjes van de muur en mik ze over de vloer naar de kinderen met een gebaar dat ze de gebedssnoeren stil moeten pakken.
Verbaasd kijken de kinderen en hun ouders naar de buigende mensen, de zingende imam en de bewegingen die de moslims maken. Als het gebed klaar is ziet de imam glimlachend de waaier van vingers die de kinderen opsteken.
Die vreemde taal, dat is Arabisch. Ja, straks wil hij hun namen wel in het Arabisch opschrijven. De bewegingen worden uitgelegd, de kalender met gebedstijden gaat van hand naar hand. Juf vertelt dat haar schoonzoon een Egyptische moslim is, die soms bid op dezelfde tijd als zijn ouders in Egypte, dan voelt het net of zijn familie even dichtbij is. Nee, haar dochter is geen moslim en dat gaat prima met hun samen.
‘Die kralen hebben ze ook bij ons in de kerk, maar dan heet het Rozenkrans’, zegt een jongen. Samen met de imam leg ik uit wat beide gebedskettingen betekenen. De moslims vragen niets aan God als ze bidden, want God weet wat ze nodig hebben. Ja, Allah betekent gewoon God, Allah is Arabisch. De godsdienstjuf vraagt waar je zo’n gebedssnoer kunt kopen en ze krijgt er een cadeau. Ze mag zelf eentje uitzoeken.
Wanneer de kinderen en hun ouders vertrekken,geven ze allemaal de imam een hand. Een jongen die eerst erg terughoudend was, roept vrolijk: ‘Imam bedankt, de moskee, die is oké’. Wanneer de auto’s vertrekken, zwaai ik de kinderen en hun ouders samen met de imam uit.

Corry Nicolay is PKN predikant kleurrijke communicatie.
(corrynicolay@hetnet.nl - www.kleurrijkgeloven.nl)